Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Duo Reges: constructio interrete. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
Sed fac ista esse non inportuna;
Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Sed quamvis comis in amicis tuendis fuerit, tamen, si haec vera sunt-nihil enim affirmo-, non satis acutus fuit.
Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Ergo nata est sententia veterum Academicorum et Peripateticorum, ut finem bonorum dicerent secundum naturam vivere, id est virtute adhibita frui primis a natura datis.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quare conare, quaeso. Videsne quam sit magna dissensio? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid, de quo nulla dissensio est? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Scaevolam M.
Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Nescio quo modo praetervolavit oratio.
Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?
Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.
Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Quo tandem modo?: Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.
Facete M.: Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia
deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura
profectae subito a sapientia relictae sint.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Inquit, dasne adolescenti veniam? Paria sunt igitur.